Door mijn onverwachte overwinningen op Ton Sie en Frits Raijmakers tijdens de Nationale 60+ speelde ik mij in de kijker om de met knieklachten sukkelende Jef Stevens te vervangen om naar het WK in Miami te gaan.

En dat is een fantastische ervaring geworden. Onze ploeg bestond uit Frits, Ton en Martin Koek. Martin had twee weken eerder de halve finale bij het WK in de dubbel in de 65+ gehaald en was in Amerika gebleven. Martin zou mij en Frits oppikken op het vliegveld. Maar met mijn smartphone is het twee weken niet goed gekomen.

Frits en zijn vriendin Dagi werden deze trip gesponsord door Murphy. Air Berlin failliet en geld kwijt, toen met B-Fly te laat vertrokken en de aansluiting in Manchester met Thomas Cook gemist, overnacht op London Heathrow en daarna de koffers zoek.

Ik heb Martin nooit gezien (was mij aan het zoeken op het vliegveld), maar gewacht op onze non-playing captain Marcel Redelijk. Volgende dag voor het eerst getraind op het groene gravel. Was wat stroever dan ons gravel, maar het speelde lekker. Na een half uurtje begon het te plenzen en stonden de banen blank. In de middag was de openingsceremonie met speeches, het Amerikaans volkslied en het voorstellen van de ploegen. De loting was ook bekend. We waren als 7e geplaatst en zaten in de enige poule met 4 landen. Dit hield in dat we elke dag moesten spelen. Murphy ontfermde zich ook over de rest van het team en zorgde voor een lekke band in de parkeergarage. Na 2 ½ uur wachten werd de auto omhoog getakeld en werd er een thuiskomertje op gemonteerd.

Onze eerste wedstrijd was tegen Finland. Frits zou nog een dag acclimatiseren. Zodoende zou ik beginnen. Maar onze baan bleef onbespeelbaar door een plek in het niemandsland waar de bal niet opkwam. Na de 2 enkelspelen van Frankrijk, mochten wij op hun baan verder spelen. Zo maakte ik mijn debuut tegen ook een debutant bij Finland. Hun team bestond uit 3 broers en een buitenstander. Dat was mijn tegenstander. Ik bleek vaster en won afgetekend met 6-1,6-0. Ton verloor, maar de dubbel was gewonnen (2-1 overwinning). Aangezien Zuid-Afrika ook had gewonnen was de wedstrijd tegen Zuid Afrika cruciaal voor de eerste plaats.

Ik opende de wedstrijd tegen Neville Wright. In Zuid Afrika spelen ze alleen op hardcourt en stormen ze naar het net. In het begin kwam ik onder druk te staan en stond met 4-0 achter. Maar ik kwam meer in mijn spel en kon Neville meer laten lopen. Kans op 5-5 laten liggen. De tweede set was gelijk opgaand, maar op 6-5 voor mij maakte Neville wat onverwachte foutjes (7-5). In de derde set begon ik goed met het winnen op love van mijn service. Maar Neville bleef met zijn service mij in de problemen brengen (1-1). Bij 2-2 verloor ik mijn service en daarna liep ik achter de feiten aan en verloor met 6-2. Alle respect voor mijn tegenstander, die voor elk probleem een oplossing wist. Zo speelde ik een hele mooie lage bal op de voeten, maar legde hij met zijn grote racketblad de bal echt dood achter het net.

Frits speelde met een geleend racket en kleding een wisselvallige partij met mooie strakke winners, maar ook met onnodige fouten. Helaas 6-4 verlies in de derde set en een nederlaag tegen Zuid-Afrika.

De avond waren we met het grootste deel van de Nederlandse ploeg naar een NBA wedstrijd van de Miami Heat tegen de Minnesota Timberwolves geweest. Wat een spektakel! De opkomst, de wedstrijd met een verlenging en de het vermaak in de pauzes.

Bij onze rit in de ochtend naar ons park kwamen we nog een broer van Murphy tegen. Hij was zo behulpzaam onze motor van de auto in de soep te draaien. We stopten precies 1 m over een druk kruispunt. Tegen Argentinië zou Martin mijn plaats in nemen en zou ik gaan coachen. Dat ging goed, want Martin won. Frits speelde opnieuw te wisselvallig om te winnen. Helaas ging de dubbel ook verloren. Frits en Martin konden niet de oplossing vinden tegen de statische Australische opstelling van hun tegenstanders. Zodoende was de 15e plek het hoogst haalbare.

Polen leverde niet echt een probleem op. Waren boven de 65+ en niveau 5. In de avond nog naar Miami Heat tegen Chicago Bulls geweest. Wat een dunks!

Tegen Brazilië speelde Ton op 2 en Frits op 1. Ton verloor in drie sets en Frits speelde voor het eerst met zijn eigen rackets. Zijn koffer was de vorige avond aangekomen, van zijn vriendin Dagi nog niet. De dubbel van Martin en Frits liep goed, maar bij 6-2,6-5 begon het opnieuw te plenzen. De wedstrijd werd naar de volgende dag verplaatst. Die wonnen wij en mochten we om de 15e plaats spelen. Ik speelde lekker met soms wat onnodige fouten, maar pakte de winst. Frits speelde een hele goede partij en speelde zijn tegenstander van de baan. Wat als hij een andere sponsor als Murphy had gehad……

Zaterdag begon het individuele toernooi. Na twee lotingen ( er mag kritiek komen op een loting!!!) moest ik tegen de nummer 3 van Great Britain Keith Banister. Deze wedstrijd was op Key Biscaine baan 6. Speelden we onze landen wedstrijd op een knus tennispark bij de golfclub met 11 baantjes, nu moest ik op het tennispark van het 5e Grand Slam toernooi. Baan 6 lag op 500 m van het clubhuis af. De hardcourt banen lagen tot 500 m de andere kant op. In de hitte was ik vaster en kon mijn tegenstander met mijn forehand spin cross veel laten lopen (6-1,6-0).

De volgende dag moest ik tegen de vijfde geplaatste Maxime Buyckx. Maxime was dominant aanwezig voor mijn gevoel. Bij het inslaan liet hij na 5 keer slaan de ballen gaan. Later verklaarde hij dat hij wilde dat de ballen gelijkop werden ingespeeld. Maxime zette mij onder druk op mijn backhand en kwam veel naar het net. Ik speelde wat meer hoge ballen om hem achter te houden. Dat lukte in het begin van de tweede set, maar Maxime was mij voor om naar het net te gaan en pakte na veel strijd steeds de games en de wedstrijd (0-6,2-6).

De volgende dagen gekeken bij de andere Nederlanders en een topgesprek gevoerd met Martin van Daalen. Martin is oud bondscoach en was betrokken bij het opzetten van jeugdontwikkelingsplan voor de USTA. Martin had zijn tennisacademy op een park waar ook het WK werd gehouden.

De volgende dag naar Bollettieri / IMG Academy in Brandenton gereden. Na een half uur viel mijn navigatie uit. Na 7 uur kwam ik bij de Academy aan. Tot mijn verrassing stond daar mijn oud leerling Eddy Bank met Alec Krajicek te trainen. Accommodatie bekeken en oud bondscoach Rohan Goetzke gesproken. De volgende ochtend verder gesproken over de ontwikkelingen bij hun op de Academy. Wat een complex. Wat een energie straalde alles uit. Als ik dit zo zag dan zijn wij in Nederland eigenlijk kansloos. Na 3 ¾ uur teruggereden kwam ik bij Miami Airport aan voor mijn terugvlucht.

Met een schat aan ervaringen, rollercoaster aan emoties, topgesprekken en mooie foto’s voor mijn boek.

Met een dank aan Nel die het goed vond dat ik naar het WK ging, Geert Koeman die bij een toevallige ontmoeting op het strand mij stimuleerde om naar Miami te gaan, mijn leerlingen die het mij gunde om twee weken weg te gaan en mijn teamgenoten die er voor zorgde dat twee weken Miami onvergetelijk zijn geworden en mij een super ervaring hebben opgeleverd. Daarbij beloof ik, dat mocht ik nog een keer meegaan, ik smartphone vaardig zal zijn.